Waarom ik doe wat ik doe… ja precies. De eerste vraag van de challenge van #atelierkristelvanherpt. Goede vraag (dat meen ik). Lekker makkelijke vraag om mee te beginnen…(dat meen ik niet).
Wat is de reden dat ik enkele maanden terug de zekerheid van een goede en uitdagende baan in loondienst vaarwel heb gezegd? Na 12,5 jaar. Ik wist precies waar ik aan toe was. Wat van me verwacht werd. Kreeg veel ruimte voor mijn ideeën en veel vertrouwen. En toch was ik niet gelukkig. Hoe verwend kun je zijn. Of stom. Of verwend en stom…
Dat heb ik jaren gedacht. Jaren heb ik mijn eigen dromen weggestopt. Met allerlei terechte redenen. Ik wilde moeder worden. Mijn man opende net een eigen zaak. We wilden nog een keer verhuizen. Een deel van mezelf parkeren was een bewuste keuze. Alsof ik dit deel van mezelf in een mooi doosje in een kast heb opgeborgen. Zichtbaar, maar opgeborgen achter glas.
En toen was het klaar. Ruzie met mijn man en ik was Heel Erg Boos. Zo gefrustreerd, wist me geen raad met mezelf en voelde me zo opgejaagd, dat ik de achterdeur hard dichtgooide… Ruit kapot. Glas overal. Dat kon er ook nog wel bij… Ik kan het nu vertellen met een glimlach op mijn gezicht, maar het is natuurlijk dieptriest. Alle controle weg en iets waar ik me echt wel voor schaam. En nu voel ik het nog, want ga ik dit echt posten??
Waarom ik doe wat ik doe? Omdat ik vind dat ik mijn hart mag volgen. Mag doen waar ik gelukkig van word. Omdat ik voel dat ik meer te bieden heb dan blijven bij het ‘makkelijke’ bekende. Ik ook maar een mens ben en mijn best doe in al mijn rollen. En omdat ik weet dat ik daarin niet de enige ben. “Je hoeft niet ziek te zijn om beter te willen worden.” Ik geloof er in. Heb het lef jouw eerste stap te zetten en wie weet wat er dan gebeurt.
Toch even kort wat ik dan doe: ik coach mensen en bedrijven in de zoektocht naar diepste dromen en ondersteun bij de vertaling in ‘kloppend’ gedrag en ‘kloppende’ woon- en werkomgevingen. Zodat zij weer ‘in hun element’ zijn. Mooi toch.